Nasycić samotność

Nie nawykłam ust poić winorośli sokiem
wybujałym z cienistych wzgórz
z ogrodów cierpienia
nie nawykłam by smakiem uwiędłym
zagłuszać twą słodycz
i umierać nie nawykłam
przy tobie z pragnienia

Z gwiazd winnego grona wyciśnięta miąższość
karmiła mą młodość
naświetlała oczy
więc jakże mam teraz nasycić samotność
gdy niebo nieurodzajne
płynne topią mroki

Brzuchy obłoków sennych trą przeszłości cieniem
...zwilgłe tobą wargi...
...mieniące winnice...
Więc nie mów mi teraz bym nawykła suszy
lub gorzkiego półsmaku
moich niedosyceń

Ust poić nie tobą nie nawykłam jeszcze
nazbyt utkwiła językowi
twa cudna rozkoszność
nazbyt się oczy zrosiły twoich blasków deszczem
nazbyt mi trudno nie tobą
nasycić samotność

Temu, który wie

autor

modraszka

Dodano: 2004-08-16 22:03:49

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie