Pierwsza część pamięci
Okazją był przypadek
Słabe już me istnienie
Wątpliwą drogą stąpa
Istota bez sensu
Istota jak ja
Niegdyś dumna
Dziś umierająca
Tak właśnie
Towarzyszu drogi
Zawsze jesteś
Choć wzrok mnie zawodzi
Nie widzę Cię od dawna
W nocy sennym czarem
Z uśmiechem mnie nawiedzasz
Rano bólem serca
Zapomniane sumienie odzierasz
Co byś pomyślał
Ja taka teraz
Czy jestem lepsza
Wiem że szans już nie mam
Tyle czasu minęło
Pamięć od dawna mnie zwodzi
Lecz Ciebie pamiętam
I nie zapomnę nigdy,
mój drogi.
Komentarze (9)
To są właśnie te wyjątkowe uczucia, przeżycia i
wartości, które w nas pozostają :-)))) ...Pozdrawiam
Czy ja wiem czy tak warto pamiętać i życie budować na
podwalinach żalu. Nic to dobrego nie przyniesie.
Trzeba żyć a stary pył się z butów strząsa. Pozdrawiam
z plusem:))
Gdzieś wyryte na dnie serducha, zasypane codziennością
wspomnienia... Gdy życie zaczyna nami trząść odkrywają
się kawałek po kawałku... Dobry życiowy wiersz..
Pozdrawiam
Obrazy zakodowane w pamięci- są trwale, na zawsze
zostają. Dobrze zresetować pamięć w postaci wiersza,
to oczyszcza i niejako streszcza czas przeszły..
są miłości których do końca życia się nie zapomni.
szczęśliwych dni się nie zapomina tak samo jak miłości
:) pozdrawiam
O miłości nie można zapomnieć.
Tej dobrej i tej raniącej.
Smutne ale każdy ma w życiu takie chwile. Niestety,
trzeba przez to przejść.
Wiersz mi się podoba.
Pozdrawiam serdecznie :)
Ładny ale faktycznie smutny ten wiersz. Może przyjdzie
jednak lepszy czas i powieje optymizmem. Pozdrawiam
autorkę i zostawiam plusik. :)