Pies

Pod rozpadającą się szopą,
Pomalowaną na ohydny kolor,
Zdycha powoli bury pies.
Żył na zbyt krótkim łańcuchu,
By móc dostać się do wodopoju.
Obrósł we własne, niesprzątane fekalia,
Dziś zlepione na jego sierści niczym trąd.
Przeziębił się na ostrym deszczu,
A raczej utopił się w powodzi swojej budy –
Jego jedynej własności,
Z którą tyle razy tak dzielnie walczył –
Tak mocno jak tylko umiał,
A dziś się okazało, że jednak za słabo.
Leży teraz i przeżywa swoją porażkę,
Ciesząc się w duchu, że to w końcu koniec.
Już latają nad nim muchy,
A sępy oblizują się na pożółkłych drzewach.
Inne psy podchodzą do niego,
Jedne z politowaniem, drugie z pogardą,
A jeszcze inne z cierpką zazdrością serca.
Wszystkie jednak zaciekle znaczą swój nowy teren,
Bo dobrze wiedzą, że on już nie ma sił,
By choć próbować się bronić...

autor

Kamil7771

Napisany: 2019-08-01 Dodano: 2019-08-01 09:39:07

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie