Pieśń małego dziecka

Do kolacji siądę sam z głupcem
Podam mu na tacy resztki tożsamości
Skrycie przetrzymywanej w sobie –
– Gość to wykwintny przecie

Zapalą dwie świece na starym świeczniku
A ja będę spoglądał na niego
Przez pryzmat sam nie wiem czego
Może z małym błyskiem strachu w lewym oku

Zaparzą mocną kawę z fusami na dnie
Zamieszają łyżką cukier rozpuszczając
I wchłoną z przybyszem cały jej aromat
Żeby rozluźnić dolne mięśnie sytuacji

Łyżki nie odłoży lecz w prawym ręku
Z gracją sobie daną ułoży żeby lepiej wyszło
I zbliży się do mnie za blisko bliżej
I dotknie mnie delikatnie mocniej

Oczy przymknę żeby nie widzieć…

autor

Nil Admirari

Dodano: 2006-05-22 21:26:39

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie