Piotruś

kochanemu na zawsze w pamięci

Różowe koronki na pomniku z metalu,
Błękitne kwiaty kwitnące z żalu.
Brak odpowiedzi na proste pytania,
Brak rozmowy za tyle czekania.
Gdzieś unosi się zapach tęsknoty,
Gdzieś w pamięci upadki i wzloty.

Na ławce w cieniu, przy Twoim grobie
Siedzi ze mną Anioł, i mówi o Tobie.
Cichymi myślami podparta Jego głowa,
On tak Cię kocha. Tak kocham Jego słowa...
Szkłem malowane na przestrzeni lat,
A każde zdanie zaczyna wersem Twój Brat...

Tak spokojnie wokół Nas się zrobiło,
Tyle uczucia wokół mnie się skupiło,
Spokój serca, spokój myśli błyskawicznych,
Obietnica na dłoni podana, że już nic nie skradnie tych wspomnień nielicznych.
Siedzi tak blisko mnie, cały w złocie i bieli,
Nic nie mówi, a opowiada wszystko to czego Oni nie chcieli.

Ubrana jestem w najczulszą kontemplację,
Przeszukując każdy swój skrawek już słyszę nieme owacje
Na Twoją cześć, dla Ciebie tylko wyklejone
Pod przymkniętymi powiekami zaufania wymarzone.
Nie wołam Twojego imienia, nie krzyczę, powolutku literuje całe Twoje życie.
Literuje poczucie braku, zimną wodą miłości rozmycie.

Gdzieś cel Naszego spotkania na końcu drogi ukryłeś,
Gdzieś na stopniach Błękitu świece rozstawiłeś,
Gdzieś głęboko w mojej duszy Swoją postać wyryłeś,
Gdzieś na ramieniu piętnem niemocy oznaczyłeś,
I pozwoliłeś, uwierzyć w Twoją opiekę i czar czuwania,
I pozwoliłeś,
ze swoim Aniołem Stróżem wytopić w metalu pomnika wszystkie łzy rozstania...

autor

nasti_natanael

Napisany: 2005-11-13 Dodano: 2007-09-05 11:13:33

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie