Z pistoletem

Na spotkania z przyjaciółmi i rodziną zacznę chodzić z pistoletem,
bo brakuje nawet bliskich ludzi, którym można dziś ufać.
Zawodzić się, zawodzić i zawodzić i dalej ufać?
Nie będę czyimś szaleństwem, interesem czy zgubą.
Zależeć może mi i bardzo.
Lecz od lat bez zmian,
tylko moje słowa bez odzewu
i ich psychiczny labirynt,
który, co najlepsze, zbudowali sobie sami.
Nie burzę go im na siłę, nigdy.
Tylko dla nich robię z siebie idiotkę
i przy wyjściu,
czyli w centrum społeczeństwa
macham do nich, skaczę i wołam.
Niby widzą i słyszą,
tylko zlęknieni, niepewni
specjalnie omijają wyjście.
Tak bardzo się boją cokolwiek zmienić,
że wolą znosić tortury
przyrządzone przez własne słabości
a doprawione przez czyjąś głupotę.

Magdalena Gospodarek

autor

espressivo

Napisany: 2016-01-30 Dodano: 2016-01-30 00:02:45

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie