Plama po miłosnej wyprawie.

Mówisz, jakbyś była wrogiem.
Pełna złości - ludzka amfora.
Kochasz tak kraść moje palce,
zamykać je osobno,
tak jakby to były niezależne sobie przedmioty.

Żałujesz za swoją łatwowierność?
Tak bardzo filmowe,
sepiczne wydają się teraz te poranki.
Magnetyczne polany.

Nie wolno dać się zamknąć teraźniejszości!
Zniewolić obecności. Nie trwać wiecznie.

Wszystko poniekąd jest na swój sposób szaleństwem.
Każda ze stron, jednocześnie ma rację i sobie wzajemnie zaprzecza.
Życie jest kruchym paradoksem porcelany.

Te miejsca pokryte tymi dźwiękami,
ten zupełny kosmos w mojej świadomości,
to wino, ten owoc.

A nawet czas potrafi wywinąć się spod kontroli.
Zderzenia różnic, zawsze prowadzą do konsekwencji.

Brudna, pusta plama.
Po miłosnej wyprawie nie pozostało mi już nic.

z dedykacja dla zlodzieja wierszy PIOTRA Slipek http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/plama-po-milosnej-wy prawie-128162

autor

Attave

Napisany: 2008-02-13 Dodano: 2014-09-20 09:21:24

Ten wiersz przeczytano 1282 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość Okazje Święto Kobiet

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie