płomień

Może dzień kiedyś wstanie znów
może też zaświeci słońce
rozpraszając mrok i cień

Nad miasta łuną srogą
nie znajdziesz miejsca
na jeden czysty obłok

Nie pokonasz strachu
siedząc na ławce w parku
strasząc nieme sny

Dostaniesz to co obiecane
lecz bez zwłoki bez pośpiechu
radość i tak nie jest Twoim echem

Nie podniesiesz się
tak jakbyś chciał
lecz powoli i nieostrożnie

Położysz rękę na
kilku ziemskich sprawach
lecz nie dostaniesz boskiego światła

Nie znajdziesz życia
w grobowym schronie
milczenia i myślenia

Godność swą
wszechootaczającą
zaopatrz w cierpliwość mdłą

Nie przyjdzie On
dopóki płomień nie wygaśnie
wieczny i bezszelestny

to ja zgaszę go na wieki... amen

autor

meloandra

Dodano: 2007-04-28 16:22:14

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie