Płomień miłości

Stała samotna w łanie zboża,
włosy bezkarnie wiatr rozwiewał,
nie potrafiła się otworzyć,
od tamtej pory była niema.

Kłosy pszeniczne ich witały,
wiatr nucił w chabrach cud piosenkę,
słowem miłości wciąż nieśmiałym,
ustami pieścił drżącą rękę.

To było lato, on tak blisko,
całował włosy i znamiona,
serce pochylał nad kołyską,
z księżycem w jej ramionach skonał.

Każdego lata tu przychodzi,
mak znowu kwitnie purpurowo,
kłos rany w sercu szumem chłodzi,
bo ukochany jest tuż, obok.

Zawsze tu płoną tęskne znicze,
pod polnym krzyżem kwitną kwiaty,
miłości płomień drży na wietrze,
wśród łanów co dzień Święto Zmarłych.

autor

magda*

Dodano: 2012-10-24 09:11:44

Ten wiersz przeczytano 986 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie