płomień śmierci...

Ten wiersz dedykuję wszystkim tym, którzy odeszli(i już go nie mogą przeczytać...), tym o których ktoś pamięta i tym o których zapomniano...

Wieczny sen mnie już pochłonął
Czekam aż śmierci znicze zapłoną
Jestem po drugiej stronie
Jeden znicz już płonie...
Ten znicz to pamięć po tych którzy odeszli
Z „pięknego” świata zeszli...
Drugi zaczyna już płonąć...
To pamięć po tych którzy pragnęli zatonąć
W swych myślach, smutkach, utrapieniach...
Z pomocą noża, żyletki, sznura...
Przeszłość się za nimi widocznie ciągnęła ponura
Jeszcze tylko dwie pochodnie się zapalą
I przyjdzie czas przywitać się z tą ciemną otchłanią...
Strach ogarnia wielu
Mój przyjacielu...
Czas spojrzeć na trzeci znicz
Owinięty w płonącą nić
Świeci i przypomina...
O tych którzy poświęcili się dla ludzi...
Których życie do grzechu kusi...
Widać już prawie czwarte światło
Czwarte jest ostatnie, najmniej ważne...
Ku pamięci tym których zapomniano
Których nie szanowano, nie kochano...
Nikt nie widział gdy odchodzili
Nikt nie widział gdy po zbawienie przychodzili...
Widziałeś już wszystkie cztery światła
Straciłeś cały dobytek twój
I pożegnać się już trzeba
Na zawsze, przyjacielu mój...

autor

punk_not_dead

Napisany: 2006-10-24 Dodano: 2006-10-28 23:59:19

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie