płynę...

morzem z krolpli łez mych słonych
na łodzi smutku do Ciebie płynę
bezradności nawałnice mijam powoli
i nie wiem czy na wyspę miłości dopłynę
żagiel mej łodzi zwątpieniem podarty
wiosła złość ludzka w drzazgi połamała
kadłub mej łodzi z farby jak znadzieji odarty
by sztorm życie przetrwać łódź moja za mała
samotna w tym rejsie i w życiu zagubiona
lecz serce ma busola w Twe rzuci mnie ramiona
do Ciebie drogę znajdę choć łódź ma zatonie
i choć rozbitkiem jestem samotna będę lecz Twoja

autor

Claudii

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2007-01-12 22:43:36

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie