Po kres

Czasami tęsknota spłukuje łzami wyczekiwania chwile zwątpienia, które rozbijają się o brzeg ust spadając jako maleńkie kryształki nadziei, wiary i miłości - tak czystych jak owe łzy- wysychają w drodze zwanej trwaniem...

Błąkam się pośród czterech ścian
jak zgubione echo wszystkich dni
w chmurze wspomnień płynie żal
z dziurawych kieszeni tęsknot łzy

Ze ściany ciszy obraz moich snów
spojrzał na stłuczone lustro trosk
smutek z ran sączy dzień po dniu
tęsknotę którą ludzie życiem zwą

Zakradam się na palcach marzeń
w oknie pragnień widzę Eli twarz
jak płynie gwieździstym szlakiem
w księżycowym pyle moich trwań

Gdy od mego żalu aż do rozpaczy
sprawisz Boże żebym mądrzej żył
kiedy zdejmiesz samotności kraty
to pozwól mi w jej ramionach śnić

Spraw też aby na rozstajach dróg
nie zagubił się naszego życia sens
bym w sercu słuchał echa jej słów
daj jej popłynąć w mej miłości rejs

Pozwól z nią dojść do nieba bram
ufności i wiary darować mi chciej
chcę z ukochaną do końca trwać
razem tak aż po zapomnienia kres.

autor

Patryk-Piotr

Dodano: 2006-12-27 00:52:27

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie