po mokrym szkle

Po mokrym szkle bym chodziła,
krwią drogę do mnie znaczyła.
Pod fioletowym drzewem bym upadła do snu się położyła...
I beztrosko oczy zamknęła,
same by się przed świtem zamknęły
i nigdy nie otworzyły...
Czemu?
Bo życie na drodze pochopnie bym zostawiła,
rozdała jak te kolorowe koraliki
co na ręce nosiłam,
jedne z Peru aż były,
drugie gdzieś z Indii dalekich i jeszcze kilka sznurków z placu...
Jak one,
jedna cienka nitka,
cienka nitka przecięta a koraliki głucho odbijają się od trawy i ulicy, aż spadnie ostatni a wtedy i ja spadnę,
upadnę...
aż do końca nieba,
na sam koniec....

autor

Jaskółka

Dodano: 2004-10-30 22:59:13

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 197

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie