Po światło i chleb

Nie czuję szczególnej różnicy
między łapczywym życiem
a zmysłową nadzieją.
Nie widzę przeciwności tam,
gdzie rozrastają się łatwowierne pozory.

Nie dotykam twoich łez,
boję się tęsknoty za czymś,
co przeminęło z minioną wiecznością.

Jesteś tak serdecznie podobny
do mojego strachu,
lecz oczy to masz po niebie.
Rozpostarta u stóp, wypatruję
twojej obecności
w nienasyconych wędrówkach,
w wyprawach po światło i chleb.

Rozpromieniona do granic,
bolesna jak mijająca godzina,
szukam pośród kątów ostrych
tej jednej jedynej melancholii,
z którą wzniosę toast
za ciekawszą przeszłość, za śmierć,
która spóźniła się na własne narodziny.

Słowa, przybite do warg,
zanoszą się lękiem, płyną wraz ze łzami.
Dopóki będę więzić cię
w moim świecie,
powstrzymam się od czasu,
dotrzymam towarzystwa
starszemu panu, którego ostatnio
śmiemy nazywać Bogiem.

autor

Koziorowska

Napisany: 2023-07-24 Dodano: 2023-07-24 21:26:29

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie