POCIĄG
Zagubione moje uczucie
Jak pociąg samotnie
Odjeżdza z peronu nocą
Moje serce przez ciebie
Jest smutne i puste
Jak lokomotywa bez maszynisty
Weszłeś w moje serce
Jak pasażer do wagonu
Wymazałeś jego ściany
Ściane można zmyć
Me serce już nie
Pozostał tylko szkic
autor
skarb-323F
Dodano: 2010-11-22 06:40:39
Ten wiersz przeczytano 453 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
wyjść czy zostać oto jest pytanie ..... dobre
porównanie z tą miłością pozdrawiam
No cóż całe nasze życie jest jak przedział w wagonie
jedni wsiadają na chwilę inni jadą nim dalej... czasem
ktoś się uśmiechnie, czasem ktoś przytuli, aż w końcu
samemu trzeba będzie opuścić pociąg bo przyjdzie na to
czas... Pozdrawiam i plusik zostawiam
Ciekawie przedstawiona miłość. Podoba mi się
porównanie do podjeżdżającego pociągu. Smutek z niego
bije, więc życzę tej pięknej która rozpali serce.
Pozdrawiam:)
Dobre porównania i ciekawy wiersz. Jedna mała
literówka w słowie " Ścianę".
Brak pociągu do miłości................... Dobre,
ciekawe +!