Początek dnia

smutniejący mrok zamyka gwiazdom patrzenie
sen się płoszy i na zawsze tonie
w niepamięci nadchodzących świateł

drżę chłodem
spojrzeniami długimi na pół obecnych oczu
odpływam w podniebny ocean złotych mgieł
tam srebrne cienie błądzą
wzdłuż promieni słońca

kroczy leniwe światło
zadumaną rosę trącają skrzydła aniołów

w ciepłych dłoniach stoi dom miodowy
pachnący rozszeptanym lasem

w nim mieszkają dusze wycienione nadzieją
i ja
początek nowego dnia

autor

Mirosław Madyś

Napisany: 2018-03-17 Dodano: 2021-01-21 10:15:15

Ten wiersz przeczytano 2241 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie