Początek końca i koniec początku...

Zmęczone oddechem,słowem,czynem...
...życiem w ukryciu w obawie przed wstydem...
Bezsilna,by unieść swe powieki
by zrobić jakikolwiek krok...
Uwięziona w monotonii sieci
Wiecznie popełniajaca błąd...
Krytykowana,gdzie tylko się pojawi
-oto JA-stoję przed wami...
Dzień za dniem mija bezczynnie
słodko wtulona w poduszę-śpię tak niewinnie...
Godziny,dni,miesiące...lata!..mej beznadziejnej roli...
Czuję wielki żal do siebie...i nie tylko...serce płacze,boli...
Staram się uciec od rzeczywistości
i żyć w amoku marzeń mej podświadomości...
Stoję przed wami...już chyba z godzinę...
Patrzycie z pogardą...wiem...to nie minie...
Zebrał się już spory tłum
Krzyczą:już dawno zgubiłaś rozum!
...cóż mogą wiedzieć?..
W obawie przed następnym ciosem boję się powiedzieć...
bo naprawde straciłam tak wiele!
...bliskich,miłośc,nadzieję...
Ponadto nic nie ma dla mnie większego znaczenia...
dlatego w życiu niczego nie zmieniam...
Przepraszam,ale muszę was zostawić...
Chyba już niczego nie zdołam naprawić
Przepraszam.że byłam,przepraszam,że jestem
...lecz nie na długo...odejdę w podzięce...

Biegła prosto przed siebie ku wysokiemu drzewu
Poraz pierwszy od dawna w jej konkretnym celu...
Wspięła się do góry po jego konarach
Na gałęzi porośniętej mchem zawiesiła linę...
Cała drżała...co dziwne-wcala się nie bała...
Rozżalona nad swym losem dumała przez chwilę
I...z zamkniętymi oczami...skoczyła! z nadzieją,że ból minie...
Gdy je otworzyła,słońce świeciło prosto w jej twarz
Choć czuła ból,była taka szcześliwa-pierwszy raz!
Odwróciła się za siebie i zobaczyła gałąź leżącą tuż obok jej rąk...
Potrzebowała tego!..by zrozumieć swój błąd...
Spojrzała w górę,na policzku pojawił się rumieniec
Zalana łzami wyznała:mam jeszcze Ciebie!
(teraz czuję się jak w niebie...)

autor

Klara***15

Napisany: 2004-12-09 Dodano: 2005-01-08 13:48:41

Ten wiersz przeczytano 672 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie