Z poczucia bezsensu

Budzę się
z poczucia bezsensu.
Kroję chleb, parzę kawę, oglądam telewizję
z poczucia bezsensu.

Z poczucia bezsensu
spoglądam przez okno.
Świat wita mnie
poczuciem bezsensu.

Z poczucia bezsensu
szukam sensu.
Mam świadomość:
moje poszukiwania są bez sensu.

Może nawet wolę mój bezsens,
oswojony, prywatny, na własność,
moje wymiary, na mnie
patrzący z lustra.

Spłodzony jestem z bezsensu,
bezsens wyssałem z mlekiem matki.
Umrę bezsensownie.
Wraz ze mną umrze bezsens.

autor

Nemo

Napisany: 2011-10-07 Dodano: 2011-10-07 20:42:48

Ten wiersz przeczytano 369 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie