Podnoszę się...

Podnoszę się… upadłam
W ogarniętej pustką duszy klęczałam odrętwiała
Oczy bezwładne… ktoś wykradł
Wszechświat we mnie zbladł
W zawirowaniach rzeczywistości
Do stanu w nicości

Podnoszę się… z marazmu
Z objęć obojętności, zaciśniętych, zakleszczonych
Bijące serce… znów nakręcone
Śruby zardzewiałe wyleczone
Strzały raniące złamane
Cisza i udręka pokonane

Podnoszę się… zamykam oczy
W oddechu swobody dłonie wznoszę ku górze
Usta zamknięte… dźwięk wydobyły
W ciszy ciernistej drogi, którą stworzyły
Róże bez kolców leżą bezwładnie
Blasku oczu - pustka już nie wykradnie

autor

Ania M.

Napisany: 2016-04-19 Dodano: 2016-05-08 15:01:17

Ten wiersz przeczytano 993 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie