poeta
dla wszystkich piszących wiersze
jest jak drzewo
wiosną
szumiąc czasami
w siłę gałęzi wzrasta
popija
łzy nieba
żeby nie uschnąć
pozwala liściom dojrzewać
sobą zakwitnąć
z twarzą wzniesioną
jak przy modlitwie
koronką listka - zapatrzony
w jego nerwy
pisze siebie do końca
bo istnieje
zaludnia słowami przestrzeń
autor
ania52
Dodano: 2005-05-17 11:20:35
Ten wiersz przeczytano 445 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.