Poetycki atrament

W kolorowym kubku pije kawę.
Na śnieżnobiałą spoglądam ścianę.
Rozsypane kartki na dębowym stole.
Na opisaniu kilku wątków znalazłem,
odpowiednią porę.

Otwieram okno z nadzieją,
że rozlany atrament przestanie na stole siać spustoszenie.
Usiadłem w fotelu...wdycham mroźne powietrze.
Atrament ukształtował,rozrysował,
stworzył pełne iluzji przeznaczenie.
Zafascynowany rozlewam liryczny płyn jeszcze.

Kiedyś tylko bez wyrazu białe ściany.
Tylko proporcjonalność i ład próżni.
A dziś pochlapane ściany,a na nich koszmary.
Wzory stworzone z przypadku kuźni.

Za chwilę do pokoju wejdziesz Ty.
Co zrobiłeś ze swoim pokojem ?, powiesz mi.
A ja poprostu w jednej chwili oszalałem.
Takiej przygody z poetyckim kałamarzem,
jeszcze nie miałem...

autor

mysterious_G

Napisany: 2005-02-07 Dodano: 2005-02-07 19:46:18

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie