POEZJA

Spod ramienia wychyla sie niesmialo
malutka dziewczynka z kotkiem na reku.
Biale stworzenie czule ociera pelna twarzyczke,
ktora utkwila wzrok w ziemie na dole.

Dookola martwy mroz roztoczyl bialy krag
w zelaznym uscisku skostnialych ust.
Dziecina tak trwa jak zagubione slowo
wypowiedziane inaczej niz caly sens.

Na wdziecznej glowce bialy melonik
dodaje jej tyle powagi i zadumania.
Druga raczke zdobi szary kwiat,
taki jakiego nigdzie nie ma.

W koncu strzepnelam sniezne platki z rzes,
ujrzalam swiat jakim powinien byc.
Wrocilam wzrokiem do malej dziewczynki...
Przeciez to tylko kamienna figurka ubrana w snieg.

Poezja nigdy nie powinna byc doslowna, bo bylaby jak ta kamienna figurka: szara, martwa, nieciekawa.

autor

NATTCA

Napisany: 1997-11-28 Dodano: 2006-09-24 09:34:17

Ten wiersz przeczytano 533 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie