Poezja Życia...

No nie wiem czy to juz poezja? Ale przyznaje racje
Twojej mysli przewodniej.

"mój uśmiech i plusik za tę Poezję:))"ten komentarz
został odrzucony bo"Komentarz narusza następujące
punkty zasad dodawania komentarzy:

3. Aby komentarz został zaakceptowany musi dotyczyć
komentowanego wiersza,
jego formy, treści lub przekazu."
a on jak najbardziej dotyczy treści wiersza...widać
moderator wiersza nie czytał...a ja upieram się przy
moich słowach i wklejam je na nowo...choć przecież
mogłabym wymyślić coś innego...ale mi się nie
chce:))Pozdrawiam wszystkich;):)

i to cała prawda milośc i poezja przychodzi powraca i
tak w kołko raz mocniejsza a raz słabasza

Lila ma rację...no cóż podpiszę się pod Jej
wypowiedzią ;)

Brawo, jestem za poezją kochania.

Samo zycie poezją bywa wtedy wena jest prawdziwa
,miłość sie pielęgnuje to wiele nie kosztuje lecz
skutkuje,jedna i drugie warte jest przesłania wena
jest wieksza w momencie zakochania

super to napisałeś...ja bym dopowiedziała że do tanga
trzeba dwojga...a nie masz czasem wrażenia że to wena
nas gwałci gdy wiersz chodzi po głowie i chce się
uwolnić a czasem po prostu nie ma się na to czasu

i w tym cały jest ambaras żeby dwoje chciało na raz
;D, albo nic na siłę , niezła miniaturka

I to jest właśnie ten wysublimowany smaczek poezji
życia.

Dobitnie, dokładnie tak jest...Świetna miniaturka....

No i sa tutaj tacy co wenę gwałcą i to jest gwałt
zbiorowy:)a wypociny nazywają szumnie poezją-świetnie
to napisane bravo