Pogrzeb samobójcy

"Bo nikt nie zna dnia, ani godziny"

niebo blade,


ziemia czarna,


szumią drzewa


przycmentarne,


ludzie stoją,


płaczą niby


nad szalonym


samobójcą


każdy widział,


co przechodzi


nikt nie pomógł


sama litość -


towarzyszka


jego życia;


wiatr zagwizdał,


rozniósł liście


też biedaczek się lituje


muśnie jeszcze


te policzki


sine, martwe


i tak inne;


jeden listek spadł


do trumny


wieko jeszcze


nie opadło


idę bliżej i


zaglądam


widzę siebie,


swoje smutki


i swą trupią twarz


pobladłą...

I nikt tak naprawdę nie płakał...

autor

Miśka C.

Dodano: 2005-02-24 22:38:58

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie