Pojednanie z losem

Otulę swe serce śniegowym kocykiem
Wprowadzę w stan hipotermii, by nie czuć nic.
Bym mogła dalej żyć..
Łzy zmyją wspomnienie dotyku ust .
Zapach zniknie, ulotni się w natłoku codziennych zdarzeń.
czas wygładzi wspomnienia, przykryje mgłą zapomnienia.
Świat poszarzeje a słonce będzie grzało, zimowym promieniem
A gdy pójdę nad staw ptaki będą śpiewały swój godowy trel
Ku mojemu zdziwieniu z czasem pojawi się uśmiech .
Codzienne sprawy pokryją kurzem wielką namiętność,
spóźnioną miłość która nie zdążyła rozkwitnąć.
Straciłam tak wiele lecz mam nadzieję,
że nie utracę Przyjaźni.

autor

Lucyna Biela

Napisany: 2014-05-25 Dodano: 2014-05-25 12:32:22

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie