Pokoleniu Kolumbów

Niebo spadło nam na głowy,
Ale budynki zostały,
Marzenia niepotłuczone
I uczucia zalane blaskiem słońca
jak listy łzami – nasze listy.

A Wam niebo zwaliło się
grzmotem na głowę.
Runęły świątynie,
Zburzone posągi

I nic nie zostało
nawet Boga przykrył śnieg…tamtej zimy.

Wyście coście przetrwali
Wybaczając prosiliście o wybaczenie,
Słowami krew toczyliście
Raz jeszcze.
Wodą zmyto Wam czoła – tak chrzci wojna
- tak chrzci śmierć.

Zapalają serca od Waszych stosów,
Ale cofną się prze tym.
przed czym Wyście się nie cofnęli…

autor

Syberyjska niezapominajka

Napisany: 2006-04-20 Dodano: 2007-06-15 23:30:48

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie