Pokora

Bo czasem człowiek myli się tak bardzo...

Ty zaczynałeś być mi tak bliski,
a ja coraz bardziej się oddalałam.
Szukałam sama nie wiem czego,
nawet nie wiem gdzie...
Goniłam za cudzym szczęściem,
jakby brakowało mi swojego.
W końcu zupełnie przestałeś się liczyć.
Nie zauważałam już Twoich zawsze roześmianych oczu
i Twój zawsze cudowny uśmiech gdzieś się zapodział...
Chcąc nauczyć mnie pokory - odszedłeś...
A ja chcąc pokazać Ci, że już coś umiem,
chciałabym, abyś wrócił...

...że potem już nie ma do czego wracać...

autor

Marysia May

Dodano: 2005-04-26 14:07:10

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie