Polecę, poszukam

Wsiądę na obłok, chmurką na niebie
pofrunę szukać miejsca takiego
gdzie radość, ludzie kochają siebie.
Poszukam sobie miejsca lepszego.

Fruwam i pytam mieszkańców w świecie,
lecz każdy przeczący daje mi znak,
aż wreszcie na bardzo odległej planecie
ktoś zachwycony powiedział mi tak:

Słyszałem kiedyś o pięknej planecie
nazywają ją Ziemia lub Eden,
ludzie tam żyją jak nikt na świecie
i tam chciałby zamieszkać nie jeden.

Tam ptaki ludziom do snu śpiewają
i ziemia daje obfite plony,
kwiaty na łąkach w pas się kłaniają,
a zbóż dorodnych całe zagony.

Sady obfite w owoc dorodny
na łąkach trawkę zajada zwierzyna,
ludzie mieszają w domach wygodnych
zawsze się liczy tylko rodzina.

Tam wody czyste, jak łzy dziecięce
lasy obfite w grzyby, jagody.
Tam poleć pani ja za to ręczę
do raju tego, do tej wygody.

Tam ludzie żyją w miłości, zgodzie
jeden drugiemu jest siostrą, bratem,
są wdzięczni Bogu, pięknej przyrodzie,
cieszą się życiem i pięknym światem.

A miodu pani calutkie dzbanki,
owady nektar z kwiatów zbierają.
Jaj ptasich pełno każdego ranka.
Zwierzęta mleko ludziom oddają.

Nie słyszeliśnie miła panienko
o tej pięknej planecie na świecie?
Leć pani prosto, tam gdzie Jutrzenka,
a potem dalej już się dowiecie.

Wstyd mnie ogarnął, w zadumę wpadam,
czego ja jeszcze szukam po świecie?
Mieszkam w krainie, gdzie miody jadam
Dalej już państwo wszyściutko wiecie.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-03-25 Dodano: 2015-03-25 15:01:18

Ten wiersz przeczytano 2080 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie