Z policzkiem przy poduszce

Ona
siedząca sama w kącie tramwaju
ledwo powstrzymuje łzy.
Nie może przecież
tą słoną strużką
pokazać nieznajomym
jak dotkliwie
jej serce zostało zranione

dopiero o zmroku
z policzkiem przy poduszce
bezkarnie
nareszcie
wyleje z siebie żal


On
wiernie
tyle czasu
kierujący swe uczucia tylko do niej
lecz zawsze nizauważany
wstydliwy
nieśmiały
dziś to poczuł:
spojrzenie
blask w oku
i uśmiech
jej uśmiech
skierowany tylko do niego!

i teraz o zmroku
z policzkiem przy poduszce
nie może zapomnieć widoku jej twarzy
uwierzyć
że może
że wreszcie
że ona i on...?


Oni
zapatrzeni w siebie
będący jednością
bez niepotrzebnych słów
bez nielogicznych pytań
bez idiotycznych gestów
czerpiący radość
z dotyku
bliskości
melodii ciał

o zmroku
z policzkiem przy poduszce
leżą zasłuchani
w odgłos bicia swoich serc

autor

*NiczyJa*

Napisany: 2005-05-07 Dodano: 2005-05-23 21:43:08

Ten wiersz przeczytano 924 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie