Pomóż zapomnieć

Odrzuć me myśli w kąt zapomnienia
Podaruj mi spokój ulżyj cierpienia

Pozwól zagasić płomień w mej duszy
Nim moje serce tęsknota rozkruszy

Sól twarzą płynie myśli jednoczy
Nie widzę ciebie lecz strach zamknąć oczy

Kiedy wspomnienia w mroku wracają
Strumieniem nadziei mnie przepełniają

Od dziś drzewa szumiąc twe imię wołają
A chmury na niebie twój wygląd mają

Promień słoneczny jak ty mnie dotyka
A wiatr jak słowa w duszę umyka

Drzew nie uciszę nie zgaszę słońca
Mojego cierpienia nie widać więc końca

Lecz twoje słowo jak koniec świata
Uciszą wszystko na długie lata

Więc raz jeszcze pozwól zachwycić mi uszy
Abym spokojny żył w sercu i duszy.

autor

Sławek Ost

Napisany: 1999-05-29 Dodano: 2017-05-17 00:49:38

Ten wiersz przeczytano 686 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie