Pomyliłam się...

Samotność boli...
Najtwardsze serca łamie,
zamęcza czekaniem na cokolwiek
........................................... .............
najbardziej kruchej nadziei się chwyta,
by z trzaskiem pękniętego serca
upadać ciągle
w morze niespełnionych marzeń.

Samotność rani...
zachwycając się każdym
napotkanym uśmiechem, gestem
chcąc wierzyć, że dla niego
przeznaczone,
tylko puste ściany na otarcie łez zostawia.

I w końcu nas zabija...
odbiera radość i sens życia,
łzami ostatnie rachunki płaci
już tylko ciszą czas odlicza,
czas do końca nieodliczony.
Nastaje mrok...

Samotność - myślałam, że mi się nie przydarzy.
Pomyliłam się...

Mimo wszystko nie dajmy się, przecież tak niewiele potrzeba...

autor

Dunia

Dodano: 2006-09-16 11:18:24

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie