Poranne refleksje nad kubkiem kawy

Poranne refleksje nad kubkiem kawy
Wyrywają mnie z objęć nocy. Opary
Oplatają głowę, grając melodię
Otrzeźwienia. Budzą się myśli. Godnie

I dumnie snują opowieść monotonii,
Gdy otwieram drzwi swojej melancholii.
Świat szarzeje świtem. Nabiera ostrości
Pasożyt beznamiętnych obowiązków. Litości

Nie zna i ciągnie mnie za rękaw do wyjścia
Z mieszkania. Ostatkiem sił jeszcze się wzbraniam
I dopijam kawę, nie znajdując ujścia

Frustracji. Wychodzę. Na nogach się słaniam
Odurzony trelem ulicy. Po utracie
Fascynacji ja (żyję!) w koła schemacie.

autor

FragileTool

Dodano: 2006-12-18 10:47:26

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie