Porwana

Las stary, ciemny,
mchem obite drzew konary,
wiatr rozdarty deszczem,
kładzie się na jej włosy
(ciężkie.

Szybciej! Szybciej!

Znów się potyka, noc pobita,
krzewy smutne
mokną wilgocią strute.
Jakieś cienie, jeźdzcy za nią -

Jej szujają, jej szukają!

Czarne drzewa osłupiałe
trzęsą liśćmi okrutnymi,
tętno kopyt w dali
roztrzaskuje ciszę
(jak kilof granit.

Kto pomoże, kto pomoże ją ocalić?

Zaklęcie zdradliwe wykrzykuje stara sowa,
jak wiedźma brzydka, czarnogłowa...
Rozsypuje martwy strach
(w leśnej gęstwinie.

Nie pozwoli, nie pozwoli uciec tej dziewczynie!

I już ją dogania ten szept,
już są obok jej
i z koni zsiadają...
Milczą zawstydzeni jej skargą.

Znaleźli, znaleźli Porwaną!

On na kolana upada,
prosi, zaklina, błaga:
„Zostań, zrobię wszystko...”

A drzewa na nich patrzą
i szelestem tak okrutnie płaczą.

autor

LenaLaut

Napisany: 2009-07-17 Dodano: 2009-07-18 11:23:24

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie