Posłuchaj jesieni…

To prawda, bezbrzeżny ogarnia cię smutek,
I krwawi twe serce na drzazgi rozbite.
Nieprawda, iż wszystko dokoła zamiera…
To tylko przejściowe wrażenie, chimera.

Spójrz, popatrz na liście, co leżą zbutwiałe,
Nie czarne są przecież, zaledwie zrudziałe,
I zanurz swe stopy, w ich szelest się wsłuchaj!
Do ciebie coś szepczą w sekrecie, na ucho…

Czy słyszysz? Wiatr lekki obudził paprocie.
Czy czujesz ten zapach? On serce uleczy!
Słodkawa, jesienna woń listków przywiędłych…
Na moment, na chwilę zapomnisz, co będzie!

To prawda, że szaro, i tęsknie i smutno.
Twe serce złamane, i płaczesz cichutko.
To prawda, że czekasz, nie tracąc nadziei,
Kojona szeptami rudawej jesieni.

autor

BI-BI-BON-TON

Napisany: 2014-11-18 Dodano: 2014-11-18 14:31:37

Ten wiersz przeczytano 1211 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie