Post scriptum

Wiersz napisany we współpracy z p. Cyrylem Szwarcem

Po spalonych mostach do celu, po trupach upadłych zwierząt,
niosąc na rękach krew, co drzewom spod kory się sączy -
nam nie jest dane upadać, lecz oczom - co w serce wierzą,
że dojdzie końca tej drogi, życie z nadzieją połączy.

Niejeden mocarz w wir bagna
stąpając po kruchym lodzie -
sam w nieznane się zagnał -
próbując prawdy dociec.

W trawach kołysząc falami, z trudem ludzkiego rzemiosła,
przez spopielałe doliny - aż dniem się rozjaśni niedziela -
w rękach trzymając wiatr - a palce krzywiąc jak wiosła -
pod krzyżem leżąc i kwiatem - rozkwitnie archipelag,

a na nim marzeń słup dziki -
w radość cierpienie zamienia,
bo zbudowali pomniki -
lecz każdy z nich - bez imienia.

Oto wyrasta nam światłem, nad głowy wznosząca ręce -
której nie zmierzyć okiem - i której nam nie pokazał
zbawiciel - na ranach życia - gdy krwawiąc zawiązał węzeł -
a pokłon śmierci - czekając - zawołał ją - oaza,

która nam dni i noce w spójność odłogiem - wplata,
która bez twarzy i słowem - miejsce spoczynku wybiera -
która jesteś aniołem i kwieciem na łące świata -
prowadź nas, póki życie - bo nie czas jeszcze umierać.

W zamkniętych skorupach znaczeń,
w murem stających spojrzeniach -
nieważne, że cierpiąc - płacze -
wojownik bez imienia.

Bo czym jest imię, gdy ludźmi
być - znaczy dzielić na strzępy?
Droga - na niej dalej się trudźmy
wśród pępowin - serpentyn...

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-02-08 Dodano: 2013-03-14 16:52:45

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie