postać rzeczy
nadajemy duszę wszelkim kształtom
ufni w swoją wielką nadwrażliwość
tyle gwiazd już prosto z nieba spadło
a pokory nam od tego nie przybyło
otulamy w dłoniach morską pianę
wierząc że to jest prawdziwa miłość
tyle już przez palce przeleciało
a mądrości nam od tego nie przybyło
próbujemy zmienić rzeczy postać
nazywając je naszymi marzeniami
a czas jak to czas potrafi zostać
dużo dalej niźli tylko za plecami
autor
z nick-ąd
Dodano: 2018-02-10 17:05:03
Ten wiersz przeczytano 740 razy
Oddanych głosów: 16
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Całe życie się uczymy.
Pozdrawiam z podobaniem :)
Bardzo ciekawy życiowy wiersz pozdrawiam serdecznie;)
dobrze piszesz, mądrze piszesz
i pewnie wiesz że wyjątki się zdarzają :)
pozdrawiam
Wiersz dobry, choć się z nim nie zgadzam. Może nie
przybywa mądrości i pokory pojedynczym ludziom, ale
ludzkości en bloc - tak. Dziś już przecież składamy
bogom ofiar z ludzi, nie palimy czarownic na stosach,
nie organizujemy krucjat...
Mądrość to dar, a pokory tak ciężko się nauczyć ;)
Pozdrawiam z podobaniem :)
A ja wiem, że gdybym nie marzyła o pysznym obiedzie i
nie wzięła dla tego marzenia paru rzeczy w swoje ręce,
to bym obiadu nie miała. ;)
Może nie wszystkie marzenia da się spełnić, ale
spróbować chyba zawsze warto :)
Fajny wiersz.
Miłego wieczoru:)
mądrość, pokora - ciągle mało - a czas tyka...
Bardzo fajny wiersz i podoba się:)pozdrawiam
cieplutko:)
Myślę, że niczego złego w tym nie ma :) /próbujemy
zmienić rzeczy postać
nazywając je naszymi marzeniami/ - niech tak jest :)
Pozdrawiam :)
++ ;)))