@W poszukiwaniu bursztynowej...

Bardzo dziekuję wszystkim Gościom za obecność :)
Re AS: dziękuję zatem za Twój, tajemniczo umotywowany,
głos. ;) A jeszcze, poważniejąc, co do tych
dopełniaczówek, którymi strzelam jak cekaem seriami (i
"nie czuję, że dopełniaczuję", że rzucę taką parafrazą
klasyka :) -
Zastanawiałam się, skąd się mogło wziąć to
"lingwistyczne zboczenie", tudzież jeden z grzechów
ciężkich u początkujących wierszokletów... Ja zrzucę
winę na j.niemiecki i jego ubite tasiemce wyrazowe,
tzn. Nomenkomposita - już samo to słowo to właśnie
"Nomenkompositum" ;) Drugi powód to prawdopodobnie (w
moim przypadku) - pozostałość po śpiewanych pasjami
przez Babcię litanii, gdzie roi się od tych
przydawek...
W każdym razie dziekuję Ci za wyjaśnienia; miło było
przeczytać od Ciebie coś, dla odmiany - nie o
pryszczach, i nie o lakierze nitro... ;) Pozdrawiam :)

gdybyś ten wiersz zapisała o połowę krócej, byłabyś
genialna;
zaczepiają mnie, że krytykowałem u Ciebie metafory
dopełniaczowe, nie podając uzasadnienia; śpieszę zatem
uzupełnić:
ich wadą jest to, że najczęściej wymykają się spod
kontroli;
mówiąc samochodowym językiem Wilka - są autem bez
hamulców; jadą, ale nie wiadomo jak skończy się ta
jazda;
moim klasycznym przykładem jest fotografia ślubna na
tle trumien; intencją autora było symboliczne
pokazanie dozgonnej miłości nowożeńców;
ale oglądając takie zdjęcie - wbrew dobrym intencjom
autora - odbiorcom mogą puścić nerwy...
o tym, czy autor panuje nad odbiorem u czytelników,
można się przekonać po komentarzach;
jeśli nie są zgodne z intencjami piszącego, to (w moim
przypadku) nie szukam winy u "tępych" odbiorców, ale
szukam jej w sobie i zastanawiam się, co spieprzyłem,
że tak mnie odbierają;
drugą wadą dopełniaczy - związanej z tą pierwszą -
jest dęcie w tzw "trąbę patosu";
i możesz napisać wiersz nie zdając sobie sprawy, że
przemycasz całą orkiestrę dętą;
jesteś Autorką bardzo inteligentną, więc załapiesz na
czym to polega;
swój + zostawiam dzisiaj z wielu względów, ale nie
powiem jakich, żebyś nie siadła na laurach;
pozdrowienia :)

Witaj,

z pozdrowieniami i/+/

Nietuzinkowo. Znakomicie.
Pozdrawiam:)

Ciekawa opowieść. Pozdrawiam.

Dziękuję za Waszą obecność :)

Artur: No, wypisz-wymaluj tyranozaurzyca, jak Ty
dobrze widzisz..! :D

W bursztynowym rozbłysku wiele można zobaczyć.
Pozdrawiam

wracam - czytałam tę pierwszą wersję -
i faktycznie, lifting bardzo udany, można się zanurzyć
w tej opowieści..; pozdrawiam ciepło :)

Z wielką przyjemnością przeczytałem.
A potem moja chora wyobraźnia podsunęła mi obraz
tyranozaura w grudce jantaru.
Serdecznie. :)

Znakomity. Karczowanie dopełniaczówek w pełni udane;)
I teraz mam wyjaśnienie podcieni.

Prześwietliłaś bursztyn na wskroś :)
Wiersz to ciekawie przypomniana zagadka tajemnie
zaginionego skarbu, który powstawał przez 11 lat.
Bardzo na tak - pozdrawiam!

ciekawa impresja w kolorze bursztynu

Pamiętam go. Wtedy (chyba) miałem jakieś ,,ale'',
teraz ich brak.