Potamologia

Powiem Wam krótko i bez wahania,
że człowiek głodny, więc bez śniadania,
jest jak koryto rzeki - bez wody.
Zarówno starzec, jak i też młody.

Bo woda w rzece, to wiedzieć trzeba,
jest lustrem, w którym kąpią się nieba.
Tutaj świadomie poszedłem w mnogość,
gdyż zawładnęła mną dziwna błogość.

Nie żebym tulił się w melancholię,
albo z Rodionem ukrył gdzieś kolię.
Ino... no właśnie, sam nie wiem czemu,
lepiej się czuję, tuż po jedzeniu.

Kiedy przegryzę choć odrobinkę,
zaraz ochotę mam... na... dziewczynkę.
Rączą jak łania, mokrą jak rosa,
i żeby była goła i bosa.

Ale do rzeczy kochani moi,
tak tu swawolić, wręcz nie przystoi.
Problem, co mamy go na tapecie,
jest najważniejszym chyba na świecie.

Bo woda w rzece, gdy bez koryta,
tak mi coś w głowie nieśmiało świta,
płynąć nie może, ni w przód, ni w tył.
Choć byś batożył, choć byś ją lżył...

Jedno co może - rozlać się wokół,
siejąc zniszczenie, niosąc niepokój.
Gdzie dalej ruszy, tego nikt nie wie,
nawet i licho co siedzi w drzewie.

Nawet i mędrzec, co rad udzielał,
gdy go spytano, nie poweselał.
Tylko spochmurniał i stracił mowę.
Potem, przez tydzień zachodził w głowę.

Gdy już wymyślił, rzucił te słowa.
Że jego rada wcale nie nowa.
Że każdy człowiek, niczym ta rzeka,
gdy bez koryta - na bok ucieka.


excudit
lonsdaleit

00:53 Poniedziałek, 26 grudnia 2011 - ...

autor

lonsdaleit

Dodano: 2011-12-26 00:56:13

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie