Potargane zasłony

Przy ulatniających się kształtach dnia
Nie jeden duch wyparowywuje w niebo
Drzewo zostaje odcięte od swego pnia
A ja staję sie amebą

Wszystko na co pragnę spojrzec ucieka
Wpada na niebezpieczne ostrza ognie
Jasnowłose jak komety ,polują na człowieka
Barwną swiata chorągwie

Oślepiony zwiastun poranków
Okaleczona postać dłoni
Powyrywane kolumny krużganków
Potargane zasłony

Odliczam sekundy by uciec
Tam gdzie nikogo nie ma ,gdzie nikt nie patrzy
Oczyma pożdliwymi,w sercu bolesne kłucie
Ból na twarzy

Usmiech -kamieniem wyjętym z piramid
Upada ludzkich zmartwien mauzoleum
Ściana niegdyś mocna ,słabością krwawi
Księżyc osiągnał swoje apogeum

Jest juz daleko od planety
Daleko od mórz ,drzew,płaczu i uśmiechów
W tle przygrywają kastaniety
Rozpadające sie z pospiechu

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-06-06 Dodano: 2004-07-06 20:19:03

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie