Potem

Spokojnie, milcząco,
w wygodnym fotelu,
wylewam łzy.

Wpatrzona beznamiętnie w białą
ścianę,
w pokoju o jednym oknie,
jak to wnętrze zimna i wyrachowana,
umieram z miłośći.

Cichutko,bezszelestnie
pęka mi serce,
a nadzieje, spływają po ścianach
jak rozbryzgana krew.


A kiedy pomyślę, że wczoraj
uwięziona
w uczuć naszych ramionach,
sama wybrałam taki los,
to
chciałabym, żeby po tych
ścianach,
spływała moja krew.

autor

firstsign

Napisany: 2006-01-01 Dodano: 2006-11-01 10:09:14

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie