potoki rwące

znów siedzę tu
wpatrzona w rwące wody
wiosennego potoku

czas płynie wraz z nim
kamienie pozostają na dnie
nie poruszone

słońce opromieniło
wszystko dookoła
niby wszystko
pięknieje

gdzieś między drzewami
starymi jak park ten
błąkają się pary
niby takie zagubione
szukające ciszy

mineło tyle czasu
ponad pięćset letni zamek
Z surowymi murami
śmieje się ze mnie

tak dawno Cię nie widziałam
pod powiekami wśród mgieł
kryje się Twój uśmiech
i spojrzenie nieco
rozmazane
jednak żywe
upragnione

włóczę się po parku Oporowskiego zamku
i na jego śmiech odpowiadam śmiechem
jest równie samotny jak ja
- nawet nie jest nawiedzony.

autor

LiliaLeśna

Napisany: 2011-03-30 Dodano: 2011-03-30 19:28:15

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie