Powidoki

Nigdy nie zapomnę.
Nigdy się nie dowiem.

Zabierz mnie, proszę, pociągiem
do dzieciństwa wspomnień.

Gdzie z okien widok pól, rzepakiem mieniących,
błękit nieba niewinny - z pióropuszem chmur.
Gdy w sercu jasny promyk,
a w uszach stukot kół.

Wtem z nieba zwinny jastrząb zapikował w dół!
Serce mi zadrżało, trwogi wdarł się ból.
Z cichych łanów zbóż wystartował zając.
To jemu przeznaczony ten gwałtowny ruch.

Ptak, zniżając lotu, rozczapierzył szpony!
Susem uprawnionym uskoczył zając płowy!
Mknie przed się, niczym strzała, ile wystarcza sił!
Już go jastrząb dopada ...

Cel chylił się trafieniu, zwinny biorąc zwód.
Cóż powiem - zwód za zwodem!
To w prawo zwód, to w lewo.
I jeszcze raz i znów!

Jastrząb łowczy wierny.
Zmylony, gubi się - nie zdąża w zajęcze manewry.
I choć zwinny za dwóch ...
Co mówię - za trzech!
Zająca szaleńczy bieg zdumiewa go.
Nadmiernie burzy szyk!

Zdwojonym sumptem wzlatuje ptak i szarpie mocą skrzydeł.
To w prawo skręt, to w lewo znów, zająca dopaść chce!
Straszliwej walki finał nieubłaganym jest.
Kto, kogo? Kto przegra, kto zwycięży?
Kto zaspokoi stan?

Znika widok za oknem -
zwyczajnie przesuwa się.
Nigdy już się nie dowiem.

Zabierz mnie, proszę, pociągiem
do dzieciństwa wspomnień.

autor

Linkatoo3

Napisany: 2019-06-01 Dodano: 2019-06-01 09:10:31

Ten wiersz przeczytano 4377 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Rozmarzony Tematyka Przygoda Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie