Powiedz...
Czemu niebo wciąż takie błękitne
czemu słońce takie promienne
kiedy w sercu burza szaleje
myśli płoną rozpaczą dziś we mnie
czemu gwiazdy blaskiem swym mamią
kwiaty pachną, śpiewają słowiki
kiedy dusza z tak wielką jest raną
i swym bólem nie dzieli się z nikim
czemu wiatr pieści drzewa koronę
pisklę w gnieździe wciąż radośnie kwili
gdy ja płaczę i smutku swym tonę
nie chcę dłużej żyć ani chwili
co się stało, że cisza nastała
ciemność we mnie i ja w tej ciemności
radość znikła i szczęście zabrała
i w mym sercu smutek zagościł
chociaż słowo, jedno, jedyne
lepsze niż tak bolesne milczenie
jedno małe „żegnaj”
wystarczy
niźli w próżni tej zawieszenie...
autor
yolkaw
Dodano: 2007-05-05 00:22:17
Ten wiersz przeczytano 550 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Zycie jest tylko jedno, nie wiadomo jakie jeszcze
niespodzianki ma dla peelki. Nie pisz więc "nie chcę
dłużej żyć ani chwili"
"Uśmiechaj się do każdej chwili uśmiechaj, na dzień
szczęśliwy nie czekaj" - każdy dzień, każda chwila
jest kolejną lekcją życia!
Poezja klasyczna, treść i forma współgra wręcz
idealnie, bardzo dobrze napisany wiersz, więc tylko
szkoda, że poświęcony rozstaniu i emocjami z nim
związanymi, ale życie takie jest, niesie radość i ból.
niepewność jest gorsza niż zła wiadomość pozdrawiam i
życzę miłej soboty :)