powiedz mi Boże...

Moje marzenia nigdy się nie spełnią,
by iść na łąkę nazrywać kwiatów,
a później tobie ofiarować -
całe naręcze maków i bławatów.

Wciąż mówić - kocham bardzo mocno,
z uśmiechem szczerym w objęciach tkwić,
mając nadzieję, że będzie lepiej,
spoglądać w oczy w których blask lśni.

I tak jak dawniej, podałabyś rękę,
szepcząc - nie płacz, będzie dobrze,
obie pokonałybyśmy tę udrękę ,
ocierając łzy moje okropne.

Lecz nie ma uśmiechu, ni radości,
jest tylko łkanie ciche po kątach,
od wielu lat wypłakuję oczy,
nie ma marzeń, została rozłąka.

I jak co roku, wiem że nie codziennie,
nazbieram kwiatów najpiękniejszych na świecie,
bo jesteś daleko, bardzo ode mnie,
złożę na grobie Najcudowniejszej Kobiecie.

Nie będę płakać, już to obiecałam,
choć w gardle ściska, że słów brakuje,
ilekroć myślę Mamo o tobie,
za tych kilka lat, co byłaś ze mną - dziękuję.

Nie mogę pojąć tylko jednego,
każdy ma Matkę, razem się cieszą
a ja od dziecka grobu pilnuję,
powiedz mi Boże - dlaczego?!

Za parę dni Dzień Matki, tylko modlitwą mogę uczcić pamięć mojej Mamy.

autor

Ola

Napisany: 2014-05-20 Dodano: 2014-05-20 16:47:03

Ten wiersz przeczytano 5743 razy

Oddanych głosów: 116

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość Okazje Dzień Matki

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie