Powolna śmierć
Dociera do mnie – nie będę szczęśliwy
A każdy uśmiech jest tylko
Częścią tego co chciałbym mieć
Móc mieć
Po prostu mieć
Lecz nie będę mieć
Grawitacja ściąga mnie w dół
A smutek wdeptuje w glebę
I pociera podeszwą twarz
Krzycząc: Płacz!
Wrzeszcząc: Płacz!
Nadzieja umiera ostatnia ?
Ja pierwszy skonam
Krusząc się jak
Palona słoma
Lecz nie wydam krzyku
Wszystko zostanie we mnie
Nie spali mnie ogień
Lecz zdusi ból
Dławiący serce
autor
MarcinKozak
Dodano: 2014-06-21 09:24:04
Ten wiersz przeczytano 646 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Jeszcze zaświeci słoneczko, więcej wiary. Pozdrawiam
bardzo serdecznie
Końcówka wiersza lepsza niż początek
Bardzo mocny i gorzki przekaz
Tak czasami w życiu bywa. Trzeba dać sobie pomóc.
Koniecznie Marcinie zgłoś się do psychologa. EW
dzisiejszych czasach jest to rzecz naturalna. Sama
rozmowa o tym co boli, wiele daje. Czytaj katolickie
artykuły, choćby w internecie np. ks. Chodakowskiego o
depresji i inne. Twórz poezję religijną. Wyrobisz w
sobie wiarę i nadzieję i miłość do Boga i ludzi. U
mnie też wiersz o wierze, zapraszam i pozdrawiam
serdecznie.
obudź się i posłuchaj
pozdrawiam:)
https://www.youtube.com/watch?v=CDB4Jswp8L4
Ocknij się, może nie jest tak żle. Pozdrawiam