Powrót (odc. 7)

[jeszcze jeden fragment opowiadania]

A w następną sobotę przypadało
Święto Niepodległości, które jeszcze
rok temu było tak hucznie obchodzone
w całej Polsce, także w Skalińcu,
także we wszystkich wioskach i osadach.
Przypadała wtedy równa, dwudziesta
rocznica. Wtedy na tę okoliczność
wszędzie były różne uroczystości,
w domach, pałacach, szkołach i kościołach.

Na ulicach, placach, pod pomnikami,
tablicami, a także na cmentarzach.
Tak czczono przed rokiem tę niepodległość,
w tak ciężki, krwawy sposób wywalczoną,
a którą teraz znowu nam zabrali
i nam zniszczyli nasi bezlitośni
dwaj sąsiedzi ze wschodu i z zachodu.
W tym roku nie było mowy o żadnych
uroczystościach, bo cały kraj znów był
pod butem bezwzględnego okupanta.
Kościoły na Kujawach już zostały
pozamykane, a księży najczęściej
aresztowano i gdzieś wywieziono.

Tylko niektórych trzymano w areszcie
domowym w klasztorach czy na plebaniach,
gdzie mieli czekać na decyzję o tym,
co z nimi ostatecznie Niemcy zrobią.
Na wsi koło Kaczmarków był ołtarzyk,
gdzie czczono od wieków stary Krzyż Pański.
Teraz tym bardziej wierni przychodzili,
by się tutaj wspólnie modlić i śpiewać
na chwałę Boga i Pana Jezusa.

Święto utraconej Niepodległości
było w tamtym dniu także obchodzone.
Ludzie zaśpiewali „Boże, coś Polskę”
i zaczęli się rozchodzić do swoich
domów i obejść. My także powoli
zmierzaliśmy już do swojej zagrody.
Ja z Mamą i Reginą stanęłyśmy
obok naszego wiązu, aby jeszcze
modlić się przy kapliczce Matki Boskiej
i zaśpiewać w południe „Zdrowaś Mario”.

Na zaśnieżonej drodze od Górzyńca
zamajaczyła niewyraźna postać.
Szedł dość powoli, ale równym krokiem,
z tak daleka nie poznałam, kto to jest.
Matka spojrzała i znieruchomiała.
-Bogu niech byndum dzińki! Józek wroco!
Stojąc i trzymając dziecko w beciku,
Regina też spojrzała w tym kierunku.
Łza zabłysnęła na jej białej twarzy.

Drżące usta wypowiadały słowa,
których nie sposób mi było zrozumieć.
Klękła przed obrazkiem Panny Najświętszej
i tak trwała modląc się przez minutę,
wciąż patrząc w tę śnieżną dal. I widziałam,
jak podszedł w obdartym płaszczu i butach,
powiązanych rzemieniami, i stanął.
-Niech byńdzie pochwoluny Jezus Chrystus!
Regina odrzekła: - Na wiki wików!
Wstała i objęła swojego męża.

Tym razem 11-zgłoskowcem. [na razie, na jakiś czas, nastąpi "przerwa w nadawaniu"]

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2016-10-03 Dodano: 2016-10-03 06:59:37

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie