Powrót smutku

Kolor cierpień już poznałam,
dobrze wiem, co znaczy ból.
Smutku raz zasmakowałam,
nie chcę wracać nigdy tu.

Spojrzałam rozpaczy w oczy,
zobaczyłam tylko łzy.
To spojrzenie za mną kroczy,
sprowadziłeś je tu ty.

Jest mi teraz bardzo przykro,
że tak to się potoczyło.
Zdążę do tego przywyknąć,
mimo wszystko, fajnie było.

Ze mną nigdy nie chcesz tańczyć,
lecz z innymi ciągle bawisz.
Nigdy bym nie przypuszczała,
że mnie kiedyś tak zostawisz.

Ja wiedziałam, że tak będzie,
że nie będzie tak jak kiedyś.
Teraz w każdym miejscu, wszędzie,
zasmakuję łyżkę biedy.

Łzy się już do oczu cisną,
usta mocniej zaciskają.
Marzenia jak bańki-prysną,
niczym obraz zanikają.

Nawet nie wiem, co mam mówić,
jak wyrazić to, co czuję.
Żeby tak się w życiu zgubić...
Samej sobie gratuluję.

Jak na prosty tor mam wskoczyć?
Jak się w zwykłe życie wbić?
Chcę normalną znaleźć drogę.
Wciąż próbuję, ciągle nic.

Muszę przyznać, że masz talent
do robienia zamieszania.
Nie chcę być niemiła wcale,
lecz nie zmienię swego zdania.

Miało być bez zobowiązań,
i tak przecież zawsze było.
Ja szukałam wciąż rozwiązań,
lecz przegraną się skończyło.

Idę spać...

autor

czarnula1990

Napisany: 2007-05-27 Dodano: 2008-01-11 15:08:55

Ten wiersz przeczytano 344 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie