Poza blokadą umysłu

trudno tu dzisiaj, trzecie oko muszę otworzyć :)a
poważnie, jutro przeczytam jeszcze raz , , to pewnie
zmęczenie :(

sam na sam ze soba ...szary i smutny swiat

stagnacja,to powolne konanie,a tęsknota za
"otwartym"jest bolesna,bywa czasami tak,iż chroni nas
przed zbyt wielkim światłem.Chyba jestem za mało
precyzyjna w oddaniu myśli po przeczytaniu tego
dobrego wiersza,pozdrawiam

Przemieszczanie się w przestrzeń wyższego rzędu umysłu
który niby niobecny włancza się czynnie w działanie i
"zamyka to co otwarte po bezkres"pozdrawiam

Zachęcony tytułem spodziewałem się szoku
artystycznego, ale cóż każdy ma prawo czuć poezję
inaczej.

po za blokadą umysłu już tylko demencja

Pustka i stagnacja - to chyba nie o mnie...:)

Niedorzeczna absurdalność paranoi zapętlonej pozornie
iluzji, dwoi się i troi
by od logiki odwrócić myśli na nice - wyszło
tautologiczne ble,ble o niczym. W wiosennych roztopach
popłyniesz na topa.

to co było otwarte
po bezkres.................... po horyzontu kres :)

witaj, dobry, trochę filozoficzno-kosmiczny wiersz.
pozdrawiam

Oj umysł człowieka jest niepojęty, trudny, ale i
realistyczny wiersz...

Umysł podobnie jak Kosmos jest nieograniczony.

Bardzo ciekawy wiersz,jak zawsze jestem pod
wrażeniem,pozdrawiam

Zapetlenie wymiaru czasu to nieskonczonosc.
Piekny,smutny wiersz!

Dzieją różne rzeczy z umysłem człowieka i to
przychodzi wraz z wiekiem, tak ukształtowany i
pielęgnowany, że podatny na zmiany.