Pożądanie, Przemijanie

Jeden płomień tęczy, złote błyskiem chwile
Świat rozdwaja się, pod nogi, ledwo żyje
Wielki jasny płomień, po nim żar najświętszy
Przed oczyma wiotkość, jak cud się piętrzy

Przygląda się temu uroczemu tworzeniu słońce
Natura ją niesie światu na słońca promieniu
Wiotkość w jedwabiach, oczy, życia pragnące
W nich błyski żądlące w ostrym spojrzeniu

Alabaster w bieli pokrywa jej kształtne ciało
Opromienia jej kształty balsam słoneczny
wachlarz błękitu odsłania jej kształtną pierś białą
Jedwabie odsłaniają powaby boskie, wzrok grzeczny

Wyrazistość i przepych na tle wiosennej zieleni
W śród wszystkich kwiatów, rozkwita ona –róża
Stanęła wiotkość posągiem w aureoli promieni
Wielki jasny płomień, nad nią słoneczna burza

Wymyśliłem ciebie wiotką i owinąłem w wieniec
Proszę o cud, ożyj ją w nadziemnym pięknie
Zbliżam się do ciebie wiotka, już nie młodzieniec
Najpiękniejsza miłość niosę, u twych stóp uklęknę

Autor:slonzok – knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2013-02-17 Dodano: 2013-02-17 07:48:18

Ten wiersz przeczytano 1087 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie