Pożegnanie

Jak wyrazić czarną rozpacz, która żalem gardło ściska
Gdy odchodzi w smugę cienia osoba nam bardzo bliska?
Jakich słów używać trzeba? Jak wykrzyczeć je do Boga,
Kiedy w trumnie cicho leży osoba tak bardzo droga?

Jaką pieśń zanucić trzeba, jak ułożyć przemówienie
By przekazać zgromadzonym przeokropne to cierpienie?
Z czym porównać by się dało straszny ból co sercem włada
Gdy na trumnę z ukochaną garść wilgotnej ziemi spada.

Jak wydobyć z głębi duszy żal co ciało wskroś przenika,
Gdy jedyna młodsza siostra już na zawsze z oczu znika?
Żaden słownik, żadna nuta, ani gesty wyszukane
Nie wystarczą, by opisać rozkrwawioną w sercu ranę.

Jest w ludowym porzekadle przytoczone krótkie zdanie,
Co odpowiedź na tę kwestię przynieść nam byłoby w stanie.
Wielki ból i wielka radość zawsze nieme pozostają,
Bo żelaznym swym uściskiem silnie gardło przyduszają.

Ich obecność jednak zdradza drżenie warg i łez dwie drogi,
Co zastąpić sobą muszą słownik uczuć zbyt ubogi.
Cóż ci mam powiedzieć siostro nim pochłonie cię mogiła?
Ty w mym sercu mimo śmierci długo jeszcze będziesz żyła.

W nim dla ciebie wymościłam cichy, ciepły, mały pokój,
Gdzie twa dusza od spraw ziemskich będzie miała święty spokój.
Teraz biegnij mleczną drogą na spotkanie z rodzicami
I powitaj ich serdecznie gorącymi uściskami.

Z nimi będzie ci bezpieczniej. Tam się płynów nie żałuje
I pokarmu miskę dadzą, gdy cię głód zaatakuje.
W niebie trudnych spraw medycznych na skróty się nie mija
I śmiertelnie chorych ludzi nikt Dormicum nie dobija.

Moja młodsza biedna siostro, delikatna polska różo
Niechże cię uścisnę czule ostatni raz przed podróżą.
Więzy krwi są zawsze silne, śmierć niczego w nich nie zmienia.
Ja nie żegnam cię na wieki, ale mówię do widzenia.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2007-12-01 17:13:34

Ten wiersz przeczytano 4813 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie